|
Vertikal Divider
Windy rzeczne rozmieszczone na krótkim odcinku głównego kanału, w dorzeczu rzek: Moza i Skalda, w pobliżu miejscowości La Louviere, w uprzemysłowionym regionie Hainaut. Te cztery windy rzeczne, razem z kanałem, stanowią doskonale zachowany przykład XIX wiecznego przemysłowego krajobrazu. Są również świadectwem apogeum rozwoju inżynierii hydraulicznej w XIX wieku.
|
foto PM
|
foto PM
|
foto PM
|
"Zabytki przemysłowe najwyższej jakości"
Na przełomie XIX i XX wieku wybudowano dziewięć wind. Jedynymi, które działają po dziś dzień są cztery windy z Canal du Centre. Poza windami można tu podziwiać również wiele ciekawych budowli, takich jak: śluzy, obrotowe mosty, mosty zwodzone, pomieszczenia siłowni, zwłaszcza przy windach nr 2 i 3. W 1998 roku windy zostały wpisane na listę Światowego Dziedzictwa UNESCO jako „zabytki przemysłowe najwyższej jakości”.
Zasada działania: Winda numer I na odcinku Houdeng-Goengies składa się z dwóch mobilnych przedziałów, z których każdy wspierany jest przez pojedynczy hydrauliczny tłok, który połączony jest z rurą w taki sposób, że kiedy jeden przedział jest na górze zatoki, drugi znajduje się na dole. Kiedy jeden przedział opuszcza się w rezultacie wprowadzenia wody ze znajdującej się powyżej rzeki, drugi przedział zaczyna się podnosić.
Windy numer 2 (Houdeng-Aimeries), nr 3 (Bracquegnies) i nr 4 (Thieu) zostały zbudowane trzynaście lat później niż winda nr 1 i posiadają kilka modyfikacji, które miały ułatwić działanie. Jednak podstawa działania pozostała taka sama. Modyfikacji uległy jedynie; sposób sterowania, hydrauliczny tłok oraz bramy.
Windy numer 2 (Houdeng-Aimeries), nr 3 (Bracquegnies) i nr 4 (Thieu) zostały zbudowane trzynaście lat później niż winda nr 1 i posiadają kilka modyfikacji, które miały ułatwić działanie. Jednak podstawa działania pozostała taka sama. Modyfikacji uległy jedynie; sposób sterowania, hydrauliczny tłok oraz bramy.
Historia powstania: Obszar Hainaut nie miał naturalnie rozwiniętej sieci rzek, co stwarzało problemy z transportem węgla odkrytego w regionie Borinage i w okolicach Charleroi pod koniec XII wieku. Ponieważ tereny te nie posiadały w owym czasie wystarczającej ilości dróg, węgiel transportowano na plecach mężczyzn do brzegu rzeki Haine i przewożono w małych łodziach. W XIX wieku węgiel stanowił podstawowy materiał dla rozwijającego się przemysłu. Pojawiły się jednak problemy z jego szybkim transportem.
Kanał Charleroi-Brussels został ukończony w 1832 roku, a odcinki Houdeng i Mariemont, które odgrywały ważną rolę w rozwoju Canal du Centre ukończono w 1839 roku. Cesarski dekret Napoleona I z 1807 roku nakazywał stworzenie kanału pomiędzy Mons i Condé. Działania te ukończono w 1818 roku. Kanał z Saint-Quentin ukończono w tym samym roku. Zagłębie Borinage było teraz połączone bezpośrednio z Paryżem.
Kanał Charleroi-Brussels został ukończony w 1832 roku, a odcinki Houdeng i Mariemont, które odgrywały ważną rolę w rozwoju Canal du Centre ukończono w 1839 roku. Cesarski dekret Napoleona I z 1807 roku nakazywał stworzenie kanału pomiędzy Mons i Condé. Działania te ukończono w 1818 roku. Kanał z Saint-Quentin ukończono w tym samym roku. Zagłębie Borinage było teraz połączone bezpośrednio z Paryżem.
Brakowało tylko jednego elementu w tej sieci kanałów. Mianowicie połączenia rzek Skaldy i Mozy, kanału między Mons i Charleroi. W 1810 roku Napoleon I oficjalnie zatwierdził wniosek konstrukcji projektu zwanego Canal du Centre. Rząd Belgii prowadził badania mające na celu rozwiązanie dwóch głównych technicznych problemów. Małej ilości wody oraz dużej różnicy poziomów (89,46 m). Główny problem leżał w górnej części kanału, w dolinie Thiriau. Zdecydowano, że na odcinkach, na których występuje różnica poziomu lepiej zastosować windy niż tamy podnoszące stan wody. Podjęto decyzję o zastosowaniu wind, których twórcą był angielski inżynier Edwin Clark.
Pierwsza winda miała być rozwiązaniem na zniwelowanie różnic w poziomach wynoszących 15,40 m, pozostałe trzy 16,93 m. Pierwsza winda na odcinku Houdeng-Goegnies była gotowa w kwietniu 1888 roku. 4 czerwca tego samego roku na inauguracji otwarcia pojawił się Król Leopold II. 14-kilometrowy odcinek z Mons do Thieu został ukończony w 1892 roku.
Ostatecznie kanał du Cente został otwarty w sierpniu 1917 roku. W roku 1957 zdecydowano się dopuścić cały kanał du Centre dla statków przenoszących do 1350 ton ładunku. Przekopano nowy szlak z Mons do Havré. To znaczyło, że odcinek Canal du Centre dla statków o wyporności do 300 ton, na którym znajdują się cztery windy będące na liście dziedzictwa UNESCO, stał się zbędny.
Zastanawiano się nad kilkoma rozwiązaniami dla tego odcinka, takimi jak: użycie komercyjne, całkowite zatarcie i wypełnienie różnych odcinków formą konserwacji. Ostatecznie finansowe ograniczenia sprawiły, że zdecydowano się na przeznaczenie tego odcinka kanału do celów rekreacyjnych. Projekt ten otrzymał wiele nagród w latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych.
Ostatecznie kanał du Cente został otwarty w sierpniu 1917 roku. W roku 1957 zdecydowano się dopuścić cały kanał du Centre dla statków przenoszących do 1350 ton ładunku. Przekopano nowy szlak z Mons do Havré. To znaczyło, że odcinek Canal du Centre dla statków o wyporności do 300 ton, na którym znajdują się cztery windy będące na liście dziedzictwa UNESCO, stał się zbędny.
Zastanawiano się nad kilkoma rozwiązaniami dla tego odcinka, takimi jak: użycie komercyjne, całkowite zatarcie i wypełnienie różnych odcinków formą konserwacji. Ostatecznie finansowe ograniczenia sprawiły, że zdecydowano się na przeznaczenie tego odcinka kanału do celów rekreacyjnych. Projekt ten otrzymał wiele nagród w latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych.